Rootsville

Gevarenwinkel #25 Festival - dag 2 Varenwinkel (Herselt) (26-08-2023) reporter & photo credits: Freddie info bands:Chilly Willy (B) - Wilk (B) - The Juke Joints (NL) - Mike Farris (US) - The Origiinal Strikes (NL) info bands: Robert Jon & The Wreck (US) - Baskery (SE) - Ronnie Baker Brooks (US) - Boogie Beasts (US) info organisatie: Gevarenwinkel © Rootsville 2023

Fijne eerste dag daar in Varenwinkel, ondanks de minder goede weersomstandigheden en na een goede nachtrust en een stevig ontbijt, was ik weer klaar om er in te vliegen. De dag kondigde zich mooi aan met een helblauwe lucht en een stralende zon.

Eerste tussenstop was aan de camping waar men zich al tegoed aan het doen was aan spek met eieren, maar ook vloeide – op dit vroege uur – het gerstenat rijkelijk. Om de aanwezigen te entertainen speelde daar de rockcover band Longville ten dans, en dat laatste mag je wel letterlijk nemen want om half elf stonden er al te dansen met de pint in de hand.

Stilaan dan richting festivalterrein, waar ons een lange dag stond te wachten. Vandaag zowaar negen bands op de affiche.

De welgekende bende van Chilly Willy mocht in de rootstent de spits afbijten. Local Heroes ! Chilly Willy, Loony Goony & The Free American Indian Hippy Blues Streetfruits’ zoals ze zich voluit komen te noemen. Een introductie is er hoegenaamd niet nodig want deze ‘ambi’ blues band vieren hun 30ste verjaardag. Belangrijk om weten is dat ze sinds vorig jaar terug optreden in de originele bezetting en dat zijn Den Huibbe (zang en harp), ouderdomsdeken Walter Cuyvers aan de drums, Roel Celis op bas, Dizze Gery Alaerts op de bluesharp en de gitaristen Dirk ‘Calvin’ Cuyvers en Dirk ‘Pizze’ Piselé.

En zoals Slim Harpo het destijds al aangaf, let’s shake your hips’, en dat waren we dus wel van plan. Zoals te verwachten was er al van bij de eerste noten dikken ambiance startend met ‘Mike Morgan’, ‘New Orleans’ en ‘Checkin’ Up Baby’. Ervaring zat bij deze jongens en drummer Walter, roffelt er , op zijn gezegende leeftijd, nog steeds op los als een jong veulen. ‘Little Girl’, ‘Help Me’ of ‘300 Pounds’, allemaal songs die ervoor zorgden dat de katers van de vorige avond min of meer verdwenen en iedereen een heel goed gevoel bezorgden voor de rest van de dag.

We konden hierna verhuizen naar de grote tent waar WILK hun set zou afwerken. Ik had de band nog maar net gezien in Zelzate op de Blueshappening en kon mij er niet direct in vinden. Ondertussen is deze Gentse band, alvast geen onbekende meer in onze contreien, met een mix was van blues, rock, soul en psychedelica...nou moe, zou Guust Flater zeggen

Toch nog even meegeven dat de band bestaat uit Jorg Dhondt(zang en gitaar), Jan Borré aan de toetsen, Jef Ghijselen (bas), Katty van Kerkhove (Baritone sax & alt sax), Stijn Despiegelaere (tenor sax), Siebe Duthoit (trompet) en aan de drums Jan Servaes, zowaar de broer van Gert Servaes van Boogie Beasts. De band ging als gewoonlijk van start met ‘Yes’ en ‘Caesar’, nummer gewijd aan de opa van Jorg.

Hetzelfde recept met veel gitaarsolo’s en gelukkig ook een trio schitterende blazers die het niveau van de band toch iets hoger heft. Niet veel verschil met de in Zelzate gespeelde set met onder andere nog ‘Less Is More’, ‘I Bounce’ of ‘Stand Your Ground’. Dus, eerlijk gezegd weinig nieuws onder de zon, weinig blues maar meer rock en iets voor echte fans.

Terug naar de rootstent voor het optreden van The Juke Joints. Dit viertal zijn al lang geen onbekenden meer want ze hebben al meer dan 40 jaar muzikale activiteit op hun teller staan en zijn ondertussen levende legendes zowel bij ons als in hun thuisland Nederland. Peter Kempe (zang en drums), Sonnyboy Van de Broeck (harp en accordeon), Michel Staat (gitaar) en Derk Kopershoek (bas) zijn de Zeeuwse bluesrockers die garant staan voor de nodige ambiance. Ze weten als geen ander het publiek en vuur en vlam te zetten.

Dat er gefeest zou worden was alvast een zekerheid. Tja, en wacht dacht je? Van in het begin boenk-patat-erop met ‘I’m Going Up’, ‘Born In Chicago’ en ‘Let It Roll’. Deze mannen raken niet verroest en zijn na 40 jaar nog even enthousiast. Sonnyboy blaast als een bezetene op zijn Mississippi saxofoon of neemt de trekzak ter hand en “Boogie Mike” slingert de ene solo na de andere de tent in. Er wordt gedanst, er wordt geshaket en iedereen heeft het er dik naar zijn zin. Dan neemt Peter Kempe de mandoline ter hand en brengt als verwacht Rory’s ‘Going To My Home Town’…lekker, lekker.. en ze slingeren er zo nog wat de tent in zoals ‘It’s Been A Long Time’. Iedereen heeft het er dik naar zijn zin gehad…The Juke Joints is DE partyband bij uitstek folks !

Tijd om ons terug naar de grote tent te begeven voor het optreden van Mike Farris. Farris is gekend als oprichter van de “Screamin’ Cheetah Wheelies” en heeft Nashville als uitvalsbasis. Zijn laatste album “Silver And Stone” dateert ondertussen wel al van 2018. Zijn muziek is redelijk soulvol te noemen en doet bijwijlen denken aan Sam Cooke en Otis Redding. Het klinkt als moderne soul met een gospel randje aan.

Al van bij de eerste noten van ‘Let Me Love You Baby’, blies de man alle acts die hiervoor hadden gespeeld van de kaart. Wat een binnenkomer en we waren nog maar aan het begin. ‘Can’t No Grave Hold My Body Down’ was weer zo’n knaller. Met een stevige band als back up, kregen we eindelijk de soul waar we met z’n allen hadden op gewacht. En soul van de bovenste plank kregen we bij ‘Snap Your Fingers’, man wat een song was me dat ! Je mag gerust zeggen dat Mike Farris een heel speciale stem heeft maar hij klinkt wel heel aangenaam en zijn nummers passen er perfect bij zoals bij ‘Movin’Me’.

Wanneer de band het podium verlaat, blijft Mike alleen met zijn akoestische gitaar en brengt ons zijn favoriete gospel met ‘John The Revelator’ en een echt kippenvel moment met ‘Corinna’. Wanneer de band terugkomt vernemen wij dat hij 30 jaar gehuwd is en voor zijn vrouw brengt hij ‘Tennessee Girl’ en iets later een spiksplinternieuwe met ‘Mississippi Shakedown’….Superlatieven schieten mij hier te kort. Mister Farris u hebt mij en Varenwinkel volledig ingepakt en dit was voor mij het hoogtepunt van het weekend !!!

In de rootstent was het thans de beurt aan The Original Strikes. Met de herinnering aan ‘Lester Butler’ kwamen ook ‘The Strikes’ te ontstaan. We hebben het hier over Pieter van der Pluym aka Big Pete (zang & harmonica), Rusty Cigaar (drums), Roelof Klijn (bas) en gitarist Sjors Nederlof. Hun album ‘Acoustic Bathroom’ uit 2004 bracht het tot de Europese top en deden de fans van Lester Butler’s rauwe blues terug dromen.

Het was even stil rond de band maar sinds een paar jaar staan ze er terug als nooit tevoren onder de naam ‘The ‘Original’ Strikes’. Ik zou zeggen, een optreden om niet te missen mijn gedacht. Nog niet veel harmonica gehoord dit weekend, maar bij deze gasten en vooral met frontman Big Pete, was dit euvel snel van de baan. Lester Butlers gewijs om het zo maar te zeggen. Stevig begin met ‘Way Down South’ en ‘Country Girl’. Raw and dirty om het zo te zeggen. Topmuzikanten en pluim voor het pittig gitaarwerk van Sjors.Het bleef stevig en doortastende blues met een jankende harmonica en songs als ‘Oh Baby’ of ‘So Lowdown’. Tent goed vol en het was voor vele genieten. Goed werk.

Van de volgende band zijn ze daar in Herselt duidelijk fan van. Ik heb het hier over Robert Jon & The Wreck. In mijn opinie een band die ietwat overboekt wordt, want je ziet ze overal wel op een affiche opduiken. Maar wie ben ik nietwaar?

Deze vijfkoppige southern rockband uit Orange County, California, bestaande uit Robert Jon (gitaar en zang), Andrew Espantman (drums), Steve Maggiora (keys), Henry James (gitaar) en Warren Murrel (bas), speelde al verschillende, door het publiek, fel gesmaakt optredens. Het is niet zomaar southern rock. Ze geven een eigen draai aan dit genre. Meer soul, meer blues, enorm veelzijdig. Je hoort flarden Lynyrd Skynyrd, dan weer intense soul- & blues-invloeden. Dit zou het toch moeten zijn, maar eerlijk gezegd heb ik daar altijd maar weinig blues of soul gehoord, maar vermoedelijk, zal dat wel aan mijzelf liggen vrees ik. Zelf vat de band hun muziek in drie woorden samen: Music, Miles and Whiskey.

Tent goed gevuld voor de favo’s van Varenwinkel. Met nummers als 'Do You Remember' en meteen ook krijgen we een nieuw, nog uit te brengen nummer te horen en met deze 'Come At Me' kunnen we nu al niet meer wachten op het volgende album. De 'die hards' die weten het wel en dat is dat Henry James met regelmaat op het voorplan treed en zo ook bij de nummers als 'She's A Fighter' en 'Ride Into The Light'.

Met 'Shine A Light On Me Brother' van het gelijknamige album uit 2021 voelen we helaas het einde naderen en zo gaat het als fun en muziek zich vinden op een avond als deze. 'Cold Night' voelt dan niet zo koud aan als afscheid wetende dat er ook nog een encore zal volgen.

Andere koek in de rootstent met de komst van Baskery. Voor mij een volledig onbeschreven blad, dit trio. Deze drie Zweedse zusters, afkomstig uit Stockholm, stelden hun eerste EP ‘One Horse Down’ voor in 2007. Sindsdien hebben ze een hele weg afgelegd en hebben ondertussen vier volwaardige cd’s achter hun naam staan.. Greta (Guitar banjo / guitars, drums, harmonica, vocals), Stella (Double bass, electric bass, vocals) en Senniva Bondesson (Acoustic/electric guitars, cello, vocals) hopen nu de rootstent in vuur en vlam te zetten.

We konden ons verwachten aan alternatieve country, folkrock en hetgeen ze wel eens “banjo punk” durven te noemen. Ik vermoed dat dit niet echt is weggelegd voor iedereen, maar ik vond het alvast een fijn optreden. Speciaal maar dik in orde en al van bij de start met ‘Here To Pay My Dues’ en ‘Shut The Catflap’. De dames weten hoe het allemaal werkt en zijn goede muzikanten . Ze laten dan een covertje van Neil Young op ons los met ‘Heat Of Gold’, ik hield dan mijn hart vast, want als grote van van de man was ik er niet gerust in. Maar kijk, aangename versie en zeer genietbaar. En het bleef fijn met ‘The Big Flo’, een tweede Neil Young Cover (en al even goed gebracht als de eerste) met ‘Down By The River’, tussendoor eentje in het Zweeds met ‘Bort Allt Vad Oro Gör’ of nog ‘Nobody Nice’…voor mij toch een fijne ontdekking in hun genre.

Meteen wordt het tijd om ook de winnaars bekend te maken van de tombola door vzw HACHIKO waarbij een van de Golden retrievers weerom een kunstje ten best kwam geven door uit de doos met ingegeven tickets er twee met zijn lieve snoet uit te gaan pikken. En ook hij kende het truukje van waf waf...

Een grote naam om het weekend af te sluiten in de grote tent met niemand minder dan Ronnie Baker Brooks. Ronnie ‘Baker’ Brooks ofte Rodney Dion baker, was al eens op bezoek in Herselt en dit in 2012 en kende toen bijzonder veel bijval. Als zoon van Lonnie Brooks brengt hij de Chicago blues en soul naar (GE)Varenwinkel. Zijn voorlopig laatste album was ‘Times Have Changed’ uit 2017. Chicago vermengen met de sound van de bayou is alleszins geen slecht gedacht om af te sluiten. In zijn band Joe Pratt aan de bas, Darry Coutts aan de keys en Christopher Singleton op drums.

De grootse naam op de affiche dit weekend en volgens “Doc”, speciaal overgevlogen voor deze feesteditie. Soms een beetje afwachten wat de man gaat brengen maar van bij de eerste noot liet hij zijn gitaar janken en serveerde hij ons blues op een zilveren schaaltje met ‘You Hurt Me’ en ‘Born In Chicago’. Band is perfect op elkaar ingespeeld en dat kon iedereen zonder moeite vaststellen. De man die echter de show steelt is Ronnie Baker Brooks himself. Slingert perfecte solo’s in de nog steeds goed gevulde tent zoals bij ‘Satisfaction’ van de Stones, ‘Honey Hush’, ‘Let Me Love You Baby’ en ‘Stuck On Stupid’. Het beter werk zeg maar en als afsluiter kon dat wel tellen. Toppie zou ik zeggen!

Voor wie hierna nog zin had in een feestje, wel die kon afzakken naar de Rootstent waar de after-party werd verzorgd door onze eigenste Boogie Beasts.

Boogie Beasts zijn hot dezer tijden, zeker nu dat hun nieuwste schijf, “Blues From Jupiter” goede tot zeer goede commentaren krijgt. Ik vermoedde dat wij dan ook een stevige greep uit dit album zou te horen krijgen. Boogie Beasts, dat zijn stevige grooves en hypnotiserende ritmes die hun voorliefde voor Hillcountry blues stevig in de verf zetten. Ze worden soms genoemd als de kleine Belgische broertjes van ZZ Top en de Black Keys. Feit is dat hun optredens nooit ongemerkt voorbijgaan. Voor wie de laatste jaren ergens op een andere planeet heeft verbleven, de band bestaat nog steeds uit Jan Jaspers( zang en gitaar), Patrick Louis (zang en gitaar), Gert Servaes (drums) en top entertainer Fabian “The Lord” Benardo (harmonica). Let’s have a party baby !!!

Voor mij echter was “de rekker” af gelijk ze zeggen en ben ik wijselijk afgezakt naar mijn slaapplaats, want “Broesjny”, je weet wel dat kleine mannetje met de reuzengrote hamer, was langs geweest. Het was een lang en vermoeiend weekend.

Alvast nog een dikke duim voor de organisatie van Varenwinkel. Alles liep op rolletjes, perfect georganiseerd. Nogmaals hip hip hip Hoera en doe er nog 25 jaar bij zou ik zeggen.
Cheers guys !!

Marcel

met de enige echte Julie Varenwinkel